Verkeersgewonden in het ziekenhuis

Ontwikkelingen in omvang, letselernst en verpleegduur sinds 1984
Author(s)
Kampen, L.T.B. van
Year
In de afgelopen twee decennia is het aantal verkeersdoden volgens de verkeersongevallenregistratie met meer dan de helft afgenomen, om precies te zijn met 54% in de periode 1984-2005. In diezelfde periode daalde het aantal verkeersgewonden dat in het ziekenhuis werd opgenomen veel minder, namelijk met 16% volgens de Landelijke Medische Registratie (LMR). Op zoek naar een verklaring voor deze langzame daling in ziekenhuisgewonden, heeft de SWOV de gegevens geanalyseerd uit ruim twintig jaar LMR (bestanden 1984-2005). Er is daarbij gekeken naar gegevens over verpleegduur, het aantal in het ziekenhuis overleden verkeersgewonden, het aantal letsels per persoon, de letselernst en de registratiegraad naar ongevalstype. Dit rapport doet verslag van deze analyses. Een derde deel van alle verkeersdoden overlijdt in het ziekenhuis. Volgens de LMR is dit aantal evenveel gedaald (namelijk ook met ruim 50% in 1984-2005) als het totale aantal verkeersdoden volgens de verkeersongevallenregistratie. Dit bevestigt de bruikbaarheid van de LMR voor het volgen van slachtofferontwikkelingen. De gemiddelde verpleegduur van ziekenhuisgewonden blijkt spectaculair te zijn gedaald (van 16 naar 6 dagen in de periode 1984-2005). Omdat een dergelijke afname ook bij andere patiëntgroepen voorkomt, kan hieruit echter niet direct worden geconcludeerd dat de verkeersongevallen in de laatste decennia minder ernstig zijn afgelopen. Een afname die wel een verkeersveiligheidverbetering inhoudt is die van het gemiddeld aantal letseldiagnoses per persoon. Dat gemiddelde is in de beschouwde periode gedaald van 1,8 tot 1,5 per persoon, een afname van 17%. Die afname treedt vooral op bij personen met meer dan drie letsels. Ook veranderingen in de letselernst van opgenomen verkeersgewonden zijn beoordeeld. Hiervoor is een internationaal veel gebruikte coderingssystematiek toegepast, AIS (Abbreviated Injury Scale). Dit systeem 'scoort' de ernst van afzonderlijk letsel op een schaal van 1 t/m 6. De letselernst van een individueel slachtoffer wordt uitgedrukt in de Maximum AIS (MAIS), de AIS-score van het zwaarste letsel (bij meer dan een letsel) dat deze persoon heeft. Van ongeveer 8% van de ziekenhuisgewonden blijkt het letsel 'niet-scoorbaar' te zijn. Dit aandeel neemt toe, met name bij auto-inzittenden van wie inmiddels 18% geen ernstscore heeft. Deze gevallen zonder ernstscore zijn vooral opnamen ter observatie (waarvan het aandeel toeneemt), en daarnaast ook personen met klachten en verschijnselen die niet passen in het AIS-systeem (bijvoorbeeld alcoholvergiftiging, psychische klachten en verdrinkingsverschijnselen of te algemene letselomschrijvingen). Bij weglating van deze slachtoffers zonder letselindicatie, blijkt dat het aantal van de resterende groep een daling van 21% heeft doorgemaakt in de ruim twintig jaar van 1984-2005. Dat is wel meer dan de eerder vastgestelde 16% maar nog steeds aanzienlijk minder dan de daling in verkeersdoden van 54%. Juist omdat het aantal ziekenhuisgewonden niet zo snel is gedaald als het aantal doden is de relatieve ernst (ook wel letaliteit genoemd) van verkeersongevallen wel afgenomen. Letaliteit wordt uitgedrukt als de verhouding tussen het aantal doden en de som van het aantal doden en ziekenhuisgewonden. In 1984 was de letaliteit 7,2 en in 2005 was deze bijna de helft lager, namelijk 4,1. Het aandeel slachtoffers met ten minste matig letsel (MAIS 2+) blijkt aanzienlijk te zijn gedaald, met name bij auto-inzittenden (van 84% in 1984 naar 69% in 2005). Bij fietsers is dit niet het geval; hun aandeel met MAIS 2+ is rond 90% gebleven. Ook bij de andere vervoerswijzen (voetgangers en overige tweewielers) blijkt er een betrekkelijk geringe daling van de MAIS 2+-categorie. Mogelijk hangt dat samen met de stijging van het aantal oudere opgenomen verkeersslachtoffers, die beduidend ernstiger gewond zijn dan jongere ziekenhuisgewonden. Aanbevolen wordt deze afwijkende ontwikkeling voor fietsers nader uit te zoeken, niet alleen omdat fietsers de grootste afzonderlijke groep opgenomen verkeersgewonden vormen, maar ook omdat deze groep gestaag in omvang toeneemt, in tegenstelling tot het aantal auto-inzittenden dat juist gestaag daalt. De ontwikkeling van het aantal in het ziekenhuis opgenomen fietsers is nog nader bekeken voor twee ongevalstypen: ongevallen waar wél en waar géén motorvoertuigen bij betrokken waren. Het blijkt dat de gewonden bij fietsongevallen met motorvoertuigen volledig zijn geregistreerd in de verkeersongevallenregistratie (zelfs meer dan dat), terwijl de registratiegraad slechts 6% is voor de groep waar geen motorvoertuig aan te pas kwam: enkelvoudige fietsongevallen, fiets-voetganger- en fiets-fiets-ongevallen. Dat leidt tot de aanbeveling voor analyse van die groep ziekenhuisgewonden geen gebruik te maken van gegevens uit de verkeersongevallenregistratie, maar van die uit de LMR. Ten slotte wordt vastgesteld 'in het ziekenhuis opgenomen zijn' niet synoniem is met 'ernstig gewond', terwijl 'ziekenhuisopnamen' en 'ernstig gewonden' wel vaak door elkaar worden gebruikt. Aanbevolen wordt om bij een beoordeling van de verkeersveiligheid voortaan de werkelijke omvang van het aantal ziekenhuisopnamen met minstens matig letsel (MAIS 2+) te volgen in plaats van die van alle in het ziekenhuis opgenomen verkeersslachtoffers. Een eerste voorwaarde daarbij is overleg met belanghebbenden die gebruikmaken van deze gegevens, niet in de laatste plaats voor de huidige verkeersveiligheidsdoelstellingen. Tweede belangrijke voorwaarde is dat de essentiële onderdelen van de LMR (letseldiagnose, conflicttypen, verpleegduur en wijze van ontslag) onverkort zouden moeten blijven bestaan, vanwege hun grote belang voor beleid en onderzoek.
Hospitalized road crash injured; Developments in numbers, injury severity, and length of stay since 1984 During the last 2 decades, according to the road crash registration, the number of road deaths has decreased to less than half; to be precise, by 54% from 1984 to 2005. During the same period, according to the hospitals' national patient register 'LMR', the number of in-patients decreased a lot less, viz. by 16%. In order to find an explanation for this smaller decrease, SWOV analysed the LMR databases for the 1984-2005 period. The variables examined were: length of stay, the number who died in hospital, the number of injuries per patient, the injury severity, and the registration rate per crash type. This report describes the results of these analyses. One third of all road deaths die in hospital. According to the LMR, this group has decreased as much as the road crash registration number of deaths, viz. by more than 50% in the 1984-2005 period. This confirms the utility of the LMR for following casualty developments. The average length of stay of in-patients has decreased spectacularly, from 16 to 6 days during the 1984-2005 period. Because such a decrease also occurred with other patient groups, we cannot directly conclude from this that road crashes have become less serious during the last 20 years. A reduction that does point to a road safety improvement is the average number of injury diagnoses per patient. That average declined from 1.8 to 1.5, i.e. 17%. This decrease occurred mainly among those patients with more than three injuries. We also examined changes in the injury severity of the hospitalized casualties. For this we used a well known international coding system, the Abbreviated Injury Scale (AIS). This system allots an injury score of each separate injury on a scale of 1 to 6. The injury severity of an individual patient is expressed as the Maximum AIS (MAIS). This is the AIS of a patient's most severe injury, if there is more than one. For about 8% of the in-patients it was not possible to convert the injury code into an AIS. This percentage is growing, especially for car-occupants, among which 18% did not have an injury code in 2005. Such cases are mainly among those admitted for observation, whose percentage is also growing, and patients with symptoms that do not fit in the AIS system, e.g. alcohol poisoning, psychiatric symptoms, drowning symptoms, or injury descriptions that are too general. By omitting this group without injury code, the rest of the patients have decreased by 21% during the 1984-2005 period. This is indeed more than the total LMR decrease of 16% but still a lot less than the 54% decrease in road deaths. Because of the fact that the number of in-patients has not decreased as much as the number of road deaths has, the relative severity (also known as lethality) of road crashes has decreased. Lethality is expressed as the number of deaths divided by the sum of deaths and in-patients. In 1984 the lethality was 7.2 and in 2005 it was almost half of this, viz. 4.1. The percentage casualties with at least slight injury (MAIS 2+) has declined considerably, especially among car occupants; from 84% in 1984 to 69% in 2005. This is not the case with cyclists; their percentage with MAIS 2+ has remained at about 90%. Among the other modes of transport, pedestrians and other two-wheel riders, there was a relatively small decrease of those with a MAIS 2+.This has probably to do with the increase in the number of older in-patients who are considerably more severely injured than younger in-patients. We recommend analysing this deviant development among cyclists, not only because cyclists are the largest group of hospitalized road crash injured, but also because this group is constantly increasing, contrary to the number of car occupants that is, in fact, decreasing. We further analysed the development of the number of cyclist in-patients for two crash types; crashes with and without the involvement of motor vehicles. Those injured in bicycle crashes with motor vehicles are completely (even more than completely) registered in the road crash registration, whereas the registration rate is only 6% for those not involving a motor vehicle: single vehicle bicycle crashes, cyclist-pedestrian, and bicycle-bicycle crashes. This brings us to recommend not using the road crash registration data to analyse this group of in-patients, but to use LMR. We finally determined that the term 'hospitalized' is not synonymous with 'severely injured', whereas they are often used as such. We recommend that from now on in a road safety analysis, the actual number of road crash in-patients with at least slight injury (MAIS 2+) be followed instead of all in-patients. The most important precondition for this is consultation with professionals who use this data, certainly for the current road safety targets. A second important precondition is that the essential LMR variables, i.e. injury diagnosis, crash type, length of stay, and manner of discharge, should remain untouched because of their great importance for policy and research.
Report number
R-2007-2
Pages
34
Publisher
SWOV, Leidschendam

SWOV publication

This is a publication by SWOV, or that SWOV has contributed to.