Iedereen kan in elke fase van zijn leven te maken krijgen met verkeerseducatie. Verkeerseducatie is immers relevant voor alle verkeersdeelnemers die, in elke mogelijke verkeersrol, niet over (voldoende) kennis, inzicht, vaardigheden en motivatie beschikken om veilig aan het verkeer deel te nemen en die wel in staat zijn tot leren. Het is daarmee dus niet alleen bedoeld voor kinderen, maar ook voor beginnende brom- en snorfietsers, beginnende automobilisten, oudere automobilisten, nieuwe berijders van elektrische fietsen, nieuwe gebruikers van scootmobielen enzovoort. Dit heet permanente verkeerseducatie (PVE).
PVE staat voor de gedachte dat er verkeerseducatie wordt aangeboden voor elke leeftijdsgroep en elke vervoerswijze. Het doel is het creëren van de voorwaarden voor verkeersveilig gedrag in termen van kennen, kunnen en willen. Deze elementen leiden tot een formele definitie van permanente verkeerseducatie: “het geheel van opeenvolgende en in een doorlopend verband samenhangende (zowel op basis van de leeftijdsgebonden ontwikkeling als op basis van de vervoerswijze van verkeersdeelnemers) activiteiten die leiden tot geïnternaliseerde verandering van het verkeersgedrag, of tot behoud van het gewenste verkeersveilige gedrag, door de voor het gewenste gedrag benodigde voorwaarden (van kennen, kunnen en willen) te creëren” [2]. Er zijn binnen permanente verkeerseducatie zes op leeftijd gebaseerde doelgroepen:
- 0–4 jaar (vroeg- en voorschoolse educatie);
- 4–12 jaar (basisschool);
- 12–16 jaar (voortgezet onderwijs);
- 16–circa 25 jaar (beginnende bestuurders);
- circa 25–circa 60 jaar (rijbewijsbezitters);
- vanaf circa 60 jaar (oudere verkeersdeelnemers).
