Voor goede, dat wil zeggen effectieve, educatie is er een logische samenhang nodig tussen het verkeersveiligheidsprobleem, het huidige en beoogde gedrag en de didactische methode. Vissers en collega’s [16] onderscheiden 10 stappen of onderwerpen die belangrijk zijn bij het beoordelen van de kwaliteit van een verkeerseducatieprogramma:
- Probleemgedrag: is het onderwerp relevant?
- Doelgroep: is de doelgroep eenduidig omschreven?
- Leerdoelen: zijn de leerdoelen voldoende concreet?
- Werkvormen: passen de werkvormen bij de doelgroep en de leerdoelen?
- Vormgeving: is de inhoud juist en de vormgeving passend?
- Tussentijdse vorderingen: worden tussentijds de leervorderingen gemeten?
- Handleiding: is er een handleiding en is deze duidelijk?
- Uitvoering: zijn de praktische aspecten van de implementatie goed beschreven?
- Procesevaluatie: is het inventariseren van de ervaringen van gebruikers voorzien?
- Effectmeting: zijn de effecten van het programma (op de juiste wijze) gemeten?
Deze stappen komen grotendeels overeen met het handboek van het Europese project LEARN! voor het ontwikkelen en implementeren van verkeerseducatieprogramma’s [17]:
Verder is het belangrijk dat een programma heldere, concrete hoofd- en leerdoelen heeft, dat de lesinhoud hier een-op-een op aansluit en dat de didactische methoden passen bij de wijze waarop kinderen van een bepaalde leeftijd leren [3] - zie ook de vraag Wat zijn doelstellingen van verkeerseducatie? en Welke didactische uitgangspunten en werkvormen zijn er?. Zo concludeert Twisk [18] dat er behoefte is aan programma’s die jongeren in complexe verkeerssituaties laten oefenen, maar waarin bijkomende gevaren zo veel mogelijk worden beperkt. In de praktijk van het schoolsysteem is dat echter niet eenvoudig te realiseren. Mogelijk bieden nagebootste omstandigheden, bijvoorbeeld in simulatoren of met Virtual Reality een meer praktisch alternatief (zie de vraag Welke didactische uitgangspunten en werkvormen zijn er?).
