De Tijd publiceerde het protest tegen het toenemende gevaar van auto's in het najaar van 1972. Een half jaar later, in het voorjaar van 1973, werd in Eindhoven een stichting opgericht onder dezelfde naam. Begonnen als Brabants initiatief, werd de stichting al snel overgenomen door actievoerders uit het westen, met name Amsterdam. Stop de Kindermoord bestaat nu twintig jaar. En zoals vijf, tien en vijftien jaar geleden is daarmee een moment gekomen om de balans op te maken. Wat zijn nu de resultaten van het dagelijkse werk? Maar 't is ook wel eens aardig de balans van die balansen op te maken. Met welke woorden herdenkt Stop de Kindermoord haar lustra? Sommige dingen keren steeds terug: 'Dat we na zoveel jaar nog steeds bestaan is eigenlijk geen reden voor een feestje.' 'Er is veel veranderd, maar nog lang niet genoeg.' 'Een verjaardagsfeestje is vooral een moment om, via het verleden, naar de toekomst te kijken.' En dat laatste geldt nu, nu Stop de Kindermoord onder een andere naam haar eenentwintigste jaar ingaat, meer dan ooit. Maar het verleden vergeten is nooit verstandig. En · vandaar dat we in dit katern willen terugblikken op enkele aspecten uit die eerste twintig jaar. We doen dat ondermeer aan de hand van enkele foto's van frappante gebeurtenissen. Zo is dit katern een soort fotoalbum met beelden uit tijden die soms al heel lang geleden lijken. In het begin was Stop de Kindermoord een echte actiegroep. Straatacties, demonstraties, spandoeken op het Binnenhof. Maar later maakte het actievoeren meer en meer plaats voor adviseren, het zoeken naar oplossingen, lobbyen. Misschien een onvermijdelijke verandering, maar niet iedereen juichte dit toe. Twee oudgedienden, Bep Witziers en Paul Tilanus, geven ieder hun visie op deze ontwikkeling. De ontwikkeling van een préssiegroep komt tot uiting in de manier waarop het uiterlijk en de inhoud van haar tijdschrift verandert. Vandaar een terugblik op Verkeert. Dat is des te passender omdat dit het laatste nummer van Verkeert in zijn oude vorm is. Verder laten we vier verschillende groepen aan het woord waarmee Stop de Kindermoord voortdurend te maken heeft: de bewonersgroepen, de gemeentebestuurders, de moeders, én - uiteraard - de kinderen. En ten slotte kijken we naar hetgeen waar 't allemaal om draait: de onveiligheid van het verkeer en de leefbaarheid van onze woonstraten. In vergelijking met 1973 vallen er momenteel beduidend minder slachtoffers in het verkeer. Maar is 't ook veiliger? Kunnen kinderen veiliger buiten spelen of zich op straat begeven dan twintig jaar geleden? Of zijn kinderen tegenwoordig beter afgericht? Wie heeft zich aan wie aangepast: de auto aan het kind, of het kind aan de auto? (Author/publisher)
Abstract