Verkeersveiligheid is een brandend onderwerp voor politici in Europa. Ook in België wil men zich engageren om het ongevallencijfer terug te dringen en het aantal verkeersslachtoffers te verminderen. Daarom werd in 2001 de Staten-Generaal van de Verkeersveiligheid opgericht die de algemene doelstelling voorop stelde om het aantal ongevallen tegen 2010 met de helft te laten dalen. Deze doelstelling werd in 2007 bijgesteld tot maximum 500 verkeersdoden in 2015. Dit criterium wou men bereiken door de belangrijkste problemen inzake verkeer op te lijsten om nadien aanbevelingen te formuleren die hiervoor een oplossing kunnen bieden. In eerste instantie zal men trachten zoveel mogelijk ongevallen te voorkomen aan de hand van preventieve maatregelen. Daarnaast dienen er ook sancties uitgewerkt te worden voor diegene waarop preventie geen effect had. Door te voorkomen dat de overtreders recidiveren, kunnen deze sancties eveneens een bijdrage leveren aan het verminderen van het aantal ongevallen. Aan de hand van een literatuuronderzoek wordt duidelijk welke sancties het meest efficiënt zijn voor het bereiken van deze doelstelling. Vooreerst blijkt dat de repressieve sancties in deze opdracht falen aangezien de recidivecijfers hoog zijn en er wordt zelfs beweerd dat deze sancties recidive voorspellen. Daarnaast zijn de resultaten van de zes alternatieve sancties, waarnaar veroorzakers van verkeersongevallen kunnen georiënteerd worden, ook geen onverdeeld succes. Men kan op basis van de gevonden recidivecijfers echter geen definitief besluit vormen, aangezien gedegen onderzoek omtrent deze bestraffingsvormen schaars is. Van die alternatieve sancties waarvan er resultaten beschikbaar waren, bleek het om onderzoek uit het buitenland te gaan of om onderzoek dat methodologische beperkingen kent, wat mogelijks een vertekend beeld geeft. Deze meesterproef bevat ook een empirisch gedeelte waarin, aan de hand van interviews, wordt uitgezocht welke beperkingen en problemen er worden waargenomen in de huidige alternatieve bestraffing voor verkeer; en welke oplossingen men voorstelt om aan deze problemen tegemoet te komen. Op die manier kan worden geconcludeerd welke veranderingen er nodig zijn om de doelstellingen van de alternatieve sancties beter te bereiken. Uit dit onderzoek blijkt dat er in de fase van de strafoplegging vooral een gebrek is aan een bestraffing op maat. Dit zou volgens de respondenten kunnen verbeteren door middel van een differentiëring van het strafkader en het verhogen van de kennis over deze manier van bestraffing bij belanghebbende actoren. Deze veranderingen zouden kunnen zorgen voor een efficiënter strafkader, waardoor het doel om recidive te verminderen kan worden bereikt. (Author/publisher)
Abstract