Doorgaande wegen in de bebouwde omgeving vormen een planologische uitdaging als men het positief wil zeggen, maar eerlijker is het om te spreken van een planologisch probleem. Destijds lángs de steden geprojecteerd liggen ze er inmiddels in en de voor het verkeer benodigde uitbreidingen stuiten onvermijdelijk op velerlei bezwaren. Dit heeft langdurige bestuurlijke patstellingen opgeleverd. Nieuwe doorgaande wegen om de stad heen leggen of toch een verbrede corridor forceren? De afgelopen decennia heeft men het meest voor dit laatste gekozen en zo ligt het ook bij de projecten die momenteel in de pijplijn zitten. Om te voorkomen dat het doorgaand verkeer verstrikt raakt in de eventuele lokale verkeersproblemen, is vaak "ontvlechting" toegepast. In de praktijk betekent dit dat een brede band moet worden vrijgemaakt om ruimte te bieden aan de diverse rijbanen en vlechtwerken terwijl tevens een onaangename toename van de netwerkcomplexiteit wordt geïntroduceerd. In deze bijdrage worden twee punten aan de orde gesteld: 1) Terugkijkend op de ontwerpen die in het recente verleden zijn gerealiseerd, kenmerken deze zich door een lange bestuurlijke voorbereidingstijd, groot ruimtebeslag, complexe knooppunten en een hoge prijs. De herinrichtingskosten van de stedelijke omgeving komen daar nog eens bij. Verkeerskundig waren de resultaten vaak matig. Volgens ons is de oorzaak dat de doorgaande infrastructuur zoals we die momenteel door stedelijk gebied aanleggen, op belangrijke aspecten niet functioneel wordt ontworpen. 2) Het tweede punt is een voorstel, misschien meer een denklijn, voor "Hoe dan wel?". De auteurs komen uit op ontwerpcriteria die in een aantal opzichten afwijken van de vigerende richtlijnen voor doorgaande wegen. Dit komt omdat, vanuit functie geredeneerd, prioriteit komt te liggen bij het bieden van afdoende capaciteit aan het verkeer en aan inpasbaarheid in de omgeving. (Author/publisher)
Abstract