Sinds het begin van de jaren ’70 van de vorige eeuw vinden in ons land recidivemetingen plaats om de werking van strafrechtelijke interventies te helpen bepalen. In veertig jaar tijd zijn er meer dan honderd evaluatiestudies verricht, maar het recidiveonderzoek miste een systematische grondslag. De gehanteerde methoden liepen sterk uiteen, veel studies kenden lage onderzoeksaantallen en vonden plaats terwijl de interventies die werden geëvalueerd hun vaste vorm nog moesten vinden. Veel aanwijzingen dat de ene sanctie — bezien vanuit het oogpunt van speciale preventie — effectiever is dan de andere, heeft het Nederlandse recidiveonderzoek niet opgeleverd. Het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC) heeft voor zijn recidiveonderzoek een standaard ontwikkeld. Sinds 2005 brengt het vanuit de ‘Recidivemonitor’ periodiek overzichten uit met landelijke cijfers. Dit boek — dat ook als proefschrift werd uitgebracht — gaat uitgebreid in op de methodiek die ten grondslag ligt aan de Recidivemonitor. Na een weergave van de geschiedenis van het internationale recidiveonderzoek behandelt het vragen als: welke facetten kent het recidivebegrip? Welke bronnen voor recidiveonderzoek zijn in Nederland beschikbaar? En: welke plaats nemen recidivemetingen in bij evaluatie van strafrechtelijke interventies? De studie bespreekt de trends die zich de laatste jaren in de strafrechtelijke recidive hebben voorgedaan en gaat ook na of het haalbaar is om op dit vlak een internationale vergelijking te maken. Om de uitkomsten van het onderzoek van de Recidivemonitor beter te kunnen interpreteren zullen de komende jaren sociaal-demografische gegevens en andere theoretisch relevante factoren aan de justitiële gegevens worden gekoppeld. Recidivecijfers worden steeds vaker ingezet als kengetal of prestatie-indicator. Maar hun betekenis wordt ook nog wel eens overschat. In de oude fout laat zien waar de mogelijkheden en de beperkingen liggen. (Author/publisher)
Abstract