Steeds meer vooroorlogse stationsgebieden worden opnieuw gestructureerd. Dit komt voor uit de historische opbouw van deze stations die niet aansluiten bij de huidige trends op het gebied van verkeerskunde en stedenbouwkunde. Omdat elementen van beide velden belangrijk zijn is een integrale ontwerpoplossing gewenst. In de praktijk blijkt de stedenbouwkundige echter vaak sturend en de verkeerskundige probleemoplossend te werken, waardoor kansen blijven liggen. Aan de hand van een case van de herstructurering van Leiden centraal station wordt geïllustreerd welke mogelijkheden ontstaan wanneer de stedenbouwkundige en de verkeerskundige al in een vroeg stadium samenwerken. De verkeerskundige heeft de sleutel in handen tot een optimaal, integraal ontwerp van de naoorlogse stationslocatie, hij moet deze kans echter wel grijpen. (Author/publisher)
Abstract