Abstract
Bij de toename van het aantal slachtoffers in en door het wegverkeer wordt de medicus in toenemende mate geconfronteerd met de problemen verbonden aan de taak deze getroffenen te behoeden voor de door, respectievelijk blijvende invaliditeit. Vanzelfsprekend geldt dit niet alleen voor de specialist in het ziekenhuis, doch zeer in het bijzonder ook voor de arts, die belast is met de allereerte behandeling van de gewonde ter plaatse van het ongeval. Deze behandeling is in vele gevallen beslissend voor de levenskansen, dan wel validitit van de betrokkene. (Author/publisher)