Gebiedsgericht werken is een populair concept. In dit artikel vergelijken we de gebiedsgerichte aanpak van het verkeer en vervoer met twee aanpalende sectoren: plattelandsontwikkeling en waterbeheer. Hoewel er nuanceverschillen zijn, blijken de overeenkomsten groter te zijn dan de verschillen. Opvallend is daarbij is dat binnen alle drie de werkvelden een sterke impuls is om te leunen op modelinstrumentarium. De vraag is echter of dit nodig is en zelfs ook of dit betere resultaten oplevert. Het model mag geen doel op zich worden. Het in te zetten gereedschap moet volgens ons altijd ondergeschikt zijn aan de projectdoeleinden. Soms zal een zwaar rekenmodel daarvoor noodzakelijk zijn, soms ook kan worden volstaan met de achterkant van het sigarenkistje. Het is echter onze overtuiging dat die keus pas goed duidelijk wordt gedurende het proces en daarmee niet al op voorhand vaststaat. Wij pleiten daarom voor een aanpak waarin de keus voor het rekengereedschap onderdeel wordt gemaakt van het werkproces. (Author/publisher)
Abstract