Deze bijdrage gaat over een nieuw fenomeen langs de Nederlandse (gebiedsontsluitings)-wegen: passeerplaatsen voor landbouwverkeer. Een passeerplaats ligt direct naast de hoofdweg. Het langzame landbouwverkeer moet hier gebruik van maken, zodat de snellere voertuigen uit de wachtrij voorbij kunnen rijden. De maatregel is primair bedoeld om de doorstroming te bevorderen. Indirect kan dit ook gunstig uitwerken voor de verkeersveiligheid. Het aantal passeermogelijkheden wordt immers verruimd en doordat de overige weggebruikers daardoor minder vertraging oplopen, zullen zij minder geneigd zijn tot ‘road rage’. Ingegaan wordt op de vormgeving van passeerstroken en op de vraag in welke situaties ze wel of niet toegepast kunnen worden. Op basis van een modelberekening voor de effecten op de doorstroming komen we tot ontwerpnormen voor de onderlinge afstanden tussen de passeerplaatsen. Vervolgens wordt ingegaan op de eerste praktijkervaringen van RWS-Limburg. De bijdrage wordt afgesloten met een korte beschouwing over de (on)mogelijkheden van de passeerplaats als ‘sober’ alternatief voor parallelwegen langs gebiedsontslutingswegen buiten de bebouwde kom. (Author/publisher)
Abstract