Bij productie, transport en opslag van veel zaken die het leven veraangenamen of vergemakkelijken, ontstaat gevaar voor de omgeving. Sommige gevaren stuiten op grote ongerustheid bij burgers, andere leiden niet of nauwelijks tot bezorgdheid – totdat het een keer misgaat. Hoe komt het dat wat burgers als gevaarlijk waarnemen lang niet altijd in overeenstemming is met wat volgens berekeningen van experts ook echt gevaarlijk is? En hoe en waarom ontstaat sociaal protest tegen wat de industrie een risico noemt maar voor veel burgers een gevaar betekent? In de afgelopen decennia is over deze vragen veel nagedacht en is er internationaal onderzoek naar verricht. Dit essay, geschreven op verzoek van de directie Externe Veiligheid van het ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer (VROM), vat de belangrijkste literatuur samen en doet beleidsaanbevelingen op het gebied van communicatie tussen overheid en burgers. De centrale stelling luidt dat acceptatie van risico's en vertrouwen in de overheid als bewaker van eenmaal geaccepteerde risico's gebaat is bij communicatie tussen overheid en groepen burgers. Dit communicatiebeleid is een wenselijke aanvulling op maatregelen ter inperking van de kans op, en de impact van, industriële risico's. (Author/publisher)
Abstract