De weginfrastructuur in Nederland is complex, zeker in bewoonde gebieden. Er zijn as-verspringingen, drempels, punaises, plateaus, rotondes, etc. Iedere verkeersdeelnemer kent zo zijn eigen potentieel gevaarlijke situaties. Meestal gaat het wel goed bij conflicterend verkeer, maar als dat niet zo is en er ontstaat schade, of erger: letsel of dood, dan doemt onherroepelijk de schuldvraag op in zowel civielrechtelijke als strafrechtelijke zin. In het onderstaande artikel wordt aandacht besteed aan een kruising in een woonwijk. Dit wordt gedaan aan de hand van een “gewone” verkeerssituatie, te weten de vraag wie verplicht is voorrang te verlenen. Om de vraag niet alleen vanuit de theorie te benaderen, is gebruik gemaakt van een aantal informanten: een klas kinderen uit groep 7 van een basisschool, die zich voorbereiden op hun verkeersexamen; een groep min of meer willekeurige automobilisten, die niet allen op de hoogte zijn van de situatie ter plekke, en een deskundige, te weten een lid van de voormalige landelijke verkeerspolitie van het KLPD. De informanten hebben onderstaande beschrijving van de verkeerssituatie, de daarbij behorende schets en een tweetal foto’s gekregen. Op de foto’s is een situatie te zien waarin de voorrangsvraag aan de orde is. Deze foto’s zijn ook bij dit artikel gevoegd. Aan de referenten is de vraag voorgelegd wie voorrang moet verlenen. Deze aldus verkregen visies worden afgezet tegen de algemene kaders in de rechtspraak en tegen de aanbevelingen die wegbeheerders kunnen hanteren bij de aanleg van wegen. Geprobeerd wordt aan het einde een conclusie te trekken, toegespitst op de vraag of sprake is van een duidelijke (en dus veilige) verkeerssituatie. (Author/publisher)
Abstract