Het ministerie van Infrastructuur en Milieu (IenM) is in beweging. Deels onder invloed van omgevingsontwikkelingen, deels vanwege de noodzaak tot bezuinigen verschuift de aandacht naar andere vormen van (mobiliteits)beleid, in aanvulling op de gebruikelijke investeringsmaatregelen. De relatie met de energieke samenleving en andere overheden leidt tot meer variatie in sturingsstijlen. Integrale vraagstukken vragen om integraal beleid en meer opgavengericht werken. Deze veranderingen en uitdagingen doen een beroep op verschillende vormen van leren, zoals durven te vernieuwen en te experimenteren, uitwisselen van ervaringen en zorgen dat nieuw beleid aantoonbaar effect heeft. Dit roept het beeld op van IenM als lerende organisatie. Dit beeld van een lerende organisatie spreekt ons als Kennisinstituut voor Mobiliteitsbeleid (KiM) erg aan. Het KiM draagt bij aan de lerende IenM-organisatie via de analyses die we maken van mobiliteit en mobiliteitsbeleid. In 2015 hebben we ervoor gekozen ook het jaarlijkse KiM-symposium aan dit thema te wijden. Dit symposium is op 13 oktober 2015 gehouden onder de titel Leren van en voor mobiliteitsbeleid. Wat weten we eigenlijk wel en niet van de effecten van (nieuw) mobiliteitsbeleid? Hoe zorgen we dat kennis en ervaring uit eerdere trajecten goed worden ingezet voor nieuwe instrumenten (en werkwijzen) voor ander nieuw mobiliteitsbeleid? Tijdens het symposium hielden twee keynotesprekers een presentatie en werden drie thema’s uitgewerkt in parallelsessies. Als alternatief voor een symposiumverslag presenteren we de symposiumbijdragen in de vorm van twee essays, die de keynotesprekers op basis van hun presentatie hebben geschreven. Het eerste essay is van KiM-directeur George Gelauff. George beschrijft hoe vier vormen van kennis, Weten-Wat, Weten-Waarom, Weten-Hoe en Weten-Wie, stromen binnen en tussen de drie praktijkgemeenschappen Beleid, Uitvoering en Kennisorganisaties van IenM. Vervolgens onderzoekt hij hoe deze praktijkgemeenschappen op zichzelf en met elkaar kunnen leren. In dit essay zijn ook de resultaten uit de drie parallelsessies verwerkt. Peter van der Knaap, directeur van de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid (SWOV), treedt in het tweede essay in de voetsporen van Cornelis Lely, om in te gaan op vier leerperspectieven: leren als een systeem op basis van doelen en terugkoppeling, cognitief leren op schema’s, sociaal leren door middel van interactie en ten slotte leren op basis van getemde en ongetemde problemen. (Author/publisher)
Abstract