Abstract
Overvolle spitstreinen bereiken de hoogste bezettingsgraad en daarmee de laagste emissiewaarde per reizigerkilometer. Toch blijft de bezettingsgraad ook tijdens de spits nog onder de vijftig procent omdat treinen vaak leeg terugrijden. Bovendien rijdt de spitscapaciteit voor een groot deel door in de daluren. Het openbaar vervoer kan milieuwinst boeken door de capaciteit meer af te stemmen op de werkelijke vraag van ieder moment. In dit kader is informatie over de effecten van de marginale reiziger belangrijker dan die van de gemiddelde reiziger. (Author/publisher)