De moderne enkelstrooksrotonde biedt op een klein oppervlak veel capaciteit bij een veilige verkeersafwikkeling. Toch zijn er verkeersstromen die meer capaciteit vragen. Dan komen verkeerspleinen met verkeerslichten in aanmerking. Bij het ontwerpen van verkeerspleinen met verkeerslichten wordt nogal eens voortgeborduurd op het oude concept voor verkeerspleinen met tangentieel aansluitende takken. Dat leidt tot hoge conflictsnelheden en tot een niet efficiënt gebruik van de beschikbare ruimte op de segmenten voor opstellengte. Ook is de belijning soms nog zo uitgevoerd, dat op het plein van rijstrook moet worden gewisseld. Dat komt de duidelijkheid voor de weggebruiker niet ten goede. In 2000 is op de VKW in de bijdrage “Turbopleinen: een beproefd concept in een nieuw jasje” het ontwerpprincipe getoond van een modern verkeersplein met verkeerslichten, dat aan de randvoorwaarden van de rotonde voldoet: de aanvoertakken sluiten radiaal aan en het pleinverkeer heeft voorrang. Het verschil met de turborotonde is, dat de afvoertakken direct afbuigen om toch voldoende opstelgelegenheid te creëren. In deze bijdrage wordt ingegaan op het ontwerpprincipe van het turboplein, de aspecten die van belang zijn voor de verkeersdeelnemers en het ruimtebeslag, met de betekenis van enkele ontwerpelementen. In de bijdrage "Turbopleinen met verkeerslichten; Verkeersregeling en —afwikkeling" wordt nader ingegaan op de verkeersregeltechnische aspecten van zo’n plein in vergelijking met een viertakskruispunt. (Author/publisher)
Abstract