Een uitrit is in de praktijk lang niet altijd als zodanig herkenbaar. Bij ongevallen bij een onduidelijke verkeerssituatie komt de rechter er vaak aan te pas om een oordeel te vellen over de schuldvraag. Voor een duurzaam veilig verkeerssysteem is het van groot belang dat weggebruikers op de hoogte zijn van het verkeersgedrag dat in een bepaalde situatie van hen wordt verlangd en van het gedrag dat zij van andere weggebruikers mogen verwachten. Een van de voorwaarden om correct verkeersgedrag te verkrijgen, zijn herkenbare en voorspelbare verkeerssituaties. Dergelijke verkeerssituaties zijn met name van groot belang op locaties waar weggebruikers elkaar kunnen kruisen, zoals bij uitritten. Bestuurders die uit een uitrit de weg oprijden of van een weg een inrit oprijden, moeten het overige verkeer voor laten gaan. Onder ‘uitrit’ wordt in deze publicatie tevens ‘inrit’ begrepen. Van oudsher wordt de aansluiting van een particulier terrein op een voor het openbaar verkeer openstaande weg een uitrit genoemd. Zolang uitritten alleen worden toegepast voor de ontsluiting van particuliere woningen en terreinen, is de vormgeving ervan van minder belang. De beperkte bestemming ligt onomstotelijk vast (het bestemmingscriterium). Bij de ontsluiting van parkeerterreinen of andere terreinen waarbij de uitrit het karakter van een wegaansluiting heeft, is de verkeerssituatie al minder duidelijk en gaat de vormgeving van de uitrit een belangrijke rol spelen. De toepassing van een uitrit bij een onderlinge aansluiting van twee voor het openbaar verkeer openstaande straten is nog problematischer. In die gevallen is de vormgeving van de uitrit bepalend of de situatie wel als uitrit kan worden aangemerkt (het constructiecriterium). Wanneer het bestemmingscriterium onduidelijk is, dan moet een herkenbare en duidelijke uitrit worden geschapen door de uitritconstructie toe te passen of door een (voorrangs)kruispunt te ontwerpen. (Author/publisher)
Abstract