Rijkswaterstaat – eerbiedwaardig, twee eeuwen oud – behoort tot de Nederlandse identiteit. Hij is de kampioen van de Delta -werken, beschermt ons tegen overstromingen, beheert de rijksverkeerswegen en -waterwegen, en slokt jaarlijks twee tot vier miljard aan belastinggeld op. Zes jaar geleden raakte de Waterstaat in crisis. Het imago was aangetast door de bouwfraude, er dreigden tekorten, de administratie rammelde, en honderden ambtenaren bleken overbodige of onduidelijke dingen te doen. De politiek begon hardop te denken over ontmanteling van dit ooit zo machtige instituut. Om deze dreiging te pareren, besloot Rijkswaterstaat tot een chirurgische ingreep in eigen vlees, waar zelfs de politici stil van werden. De oude, feodale structuur werd ontmanteld. Waterstaat kromp fors in, duizenden medewerkers veranderden van baan, honderden leidinggevenden kregen les in modern managementjargon, de ingenieurscultuur moest wijken voor een 'publieksgerichte' stijl. In Veranderend getij beschrijft de auteur van binnenuit, hoe dit moeizame en soms pijnlijke proces verliep. (Author/publisher)
Abstract