In april 2016 reed een 87-jarige chauffeur, in het bezit van een geldig rijbewijs en in goede gezondheid, niet de oprit maar de afrit van de A79 op. Vervolgens reed hij zeven kilometer lang tegen het verkeer in tot hij frontaal op een auto botste. Het ongeluk eiste drie levens. Niet alleen de spookrijder zelf kwam om het leven, ook de chauffeur van de andere auto, een 39-jarige moeder, en een kind van drie. Een dochter van negen en een zoon van zeven jaar liepen zware verwondingen op. In de stroom artikelen en ingezonden brieven die naar aanleiding van het ongeval op gang kwam, namen mensen uiteenlopende posities in. Sommigen vonden dat het rijbewijs van hoogbejaarde automobilisten (de 80-plussers) na een ongeval direct moest worden ingenomen, een ‘staakt-het-sturen’. Anderen hielden een pleidooi voor een jaarlijkse ‘APK voor automobilisten’. Iedere hoogbejaarde chauffeur zou jaarlijks door een onafhankelijke partij streng moeten worden gekeurd. Anderen vonden de commotie overdreven. Ouderen zijn helemaal niet vaker de oorzaak van ongevallen, ze zijn, zoals de ouderenbond ANBO opmerkte, eerder slachtoffer. Dit roept een interessante vraag op: zijn hoogbejaarde automobilisten ‘een gevaar op de weg’ (voor anderen) of zijn ze vooral slachtoffer en ‘een gevaar voor zichzelf’? En hoe verhoudt zich dat tot andere leeftijdsgroepen? (Author/publisher)
Abstract