Het ontbreekt Vlaanderen niet aan ambitieuze doelstellingen om het aantal verkeersslachtoffers te verminderen. Ondanks de sterk dalende cijfers inzake ongevallen en verkeersslachtoffers het voorbije decennium verloor Vlaanderen in 2012 nog steeds 381 personen in het verkeer en werden er 3610 zwaargewonde slachtoffers geteld. Met 60 verkeersdoden per miljoen inwoners bevindt Vlaanderen zich in de Europese middenmoot, en telt het nog steeds dubbel zoveel doden per hoofd van de bevolking als de best presterende EU-lidstaten. Deze cijfers tonen aan dat we nog ver verwijderd zijn van de ambitie om Vlaanderen bij de Europese topregio's inzake verkeersveiligheid te laten behoren tegen 2020, zoals voorzien i n het Pact 2020. Volgens dat plan mag Vlaanderen tegen het eind van het decennium niet meer dan 200 dodelijke slachtoffers en 150Q zwaargewonden tellen in het verkeer. Het pact gaat daarmee wel verder dan de doelstellingen van de Europese Commissie, die tegen 2020 een halvering van het dodental ten opzichte van 2010 vooropstelt. Recent werden in het door de Vlaamse Regering voorlopig vastgestelde Mobiliteitsplan Vlaanderen de doelstellingen verder aangescherpt tot maximaal 133 verkeersdoden en 1000 zwaargewonden tegen 2030. Het ultieme doel is om op lange termijn, dat wil zeggen tegen 2050, het aantal verkeersdoden tot nul te herleiden ('vision zero') en het aantal zwaar- en lichtgewonden fors te verminderen. Geheel in lijn met de aanbevelingen van de Europese Commissie wil de Vlaamse overheid daarbij extra aandacht besteden aan kwetsbare weggebruikers zoals voetgangers, fietsers, motorrijders en senioren. Het doel is duidelijk, de weg ernaartoe nog niet helemaal. Extra acties dringen zich op om verdere structurele vooruitgang te boeken. De overdracht van bevoegdheden inzake mobiliteit en verkeersveiligheid van het federale niveau naar de gewesten naar aanleiding van de uitvoering van het institutioneel akkoord voor de zesde staatshervorming biedt de nodige kansen om een geïntegreerde verkeersveiligheidsstrategie op Vlaams niveau verder uit te bouwen. Daarom stelde Vlaams minister van Mobiliteit en Openbare Werken Hilde Crevits de vraag aan de brede sector van verkeers(veiligheids)- en mobiliteitsactoren om na te gaan hoe deze voor Vlaanderen nieuwe bevoegdheden het best gebruikt kunnen worden om tijdens de volgende legislatuur van 2014 tot 2019 de noodzakelijke vooruitgang te boeken en het Vlaamse verkeersveiligheidsbeleid verder te versterken. Samen met het Departement Mobiliteit en Openbare Werken, het Agentschap Wegen en Verkeer en de Vlaamse Stichting Verkeerskunde heeft het brede veld van verkeers(veiligheids)- en mobiliteitsactoren de voorbije maanden een aantal inhoudelijke voorstellen uitgewerkt. In vijf thematische werkgroepen werd dieper ingegaan op de impact van de geregionaliseerde bevoegdheden en de kansen die zij bieden voor het Vlaamse verkeersveiligheidsbeleid. De vijf werkgroepen waren: • Educatie en opleiding: rijopleiding, rijscholen en examencentra. Voorzitter: Departement Mobiliteit en Openbare Werken Ondervoorzitter: Vlaamse Stichting Verkeerskunde • Infrastructuur en (voertuig)technologie: normering verkeersinfrastructuur, technische keuring, homologatie. Voorzitter: Agentschap Wegen en Verkeer Ondervoorzitter: Groepering van erkende ondernemingen voor autokeuring en rijbewijs (GOCA) • Regelgeving en handhaving: verkeersreglementering, uitzonderlijk vervoer, gevaarlijke stoffen, handhaving, verkeersveiligheidsfonds. Voorzitter: Vlaams Forum Verkeersveiligheid Ondervoorzitter: Agentschap Wegen en Verkeer • Engagement: sensibilisering, educatie, betrokkenheid. Voorzitter: Vlaamse Stichting Verkeerskunde Ondervoorzitter: Netwerk Duurzame Mobiliteit • Evaluatie en monitoring: ongevallenregistratie en -analyse. Voorzitter: Steunpunt Verkeersveiligheid Ondervoorzitter: Departement Mobiliteit en Openbare Werken Elke werkgroep heeft zich gebogen over de uitdagingen waarvoor Vlaanderen staat, welke nieuwe mogelijkheden de regionalisering op het vlak van verkeersveiligheid en mobiliteit biedt en hoe we die concreet kunnen aangrijpen om het verkeersveiligheidsbeleid in Vlaanderen te versterken. In totaal werkten meer dan 50 organisaties of 180 personen mee. Dit resulteerde in 31 concrete aanbevelingen om het Vlaams verkeersveiligheidsbeleid kracht te geven. De aanbevelingen hebben hierbij niet de bedoeling om juridisch volledig sluitend te zijn. Maar met deze inhoudelijke voorstellen geeft het brede middenveld een duidelijke boodschap. Het is nu aan de beleidsmakers om er in de volgende legislatuur mee aan de slag te gaan. Deze aanbevelingen zijn dan ook geen eindpunt, maar vormen het startpunt voor een traject naar een verkeersveiliger Vlaanderen. Daarin is uiteraard een belangrijke taak weggelegd voor de overheid, maar niet voor haar alleen. Zoals de Europese Unie en de Wereldgezondheidsorganisatie terecht benadrukken, is verkeersveiligheid immers een gedeelde verantwoordelijkheid, waarin tal van maatschappelijke actoren een rol te vervullen hebben. De wil en de motivatie bij alle partners is er, de doelstellingen zijn duidelijk. Laten we er daarom samen werk van maken om van Vlaanderen effectief één van de Europese topregio's inzake verkeersveiligheid te maken. Een regio die aandacht besteedt aan elk aspect van verkeersveiligheid, van verkeersgedrag, infrastructuur en doorgedreven handhaving tot degelijk wetenschappelijk onderzoek. Op die manier kan ook Vlaanderen een internationale voorbeeldrol vervullen inzake verkeersveiligheid, en andere regio's en landen tot inspiratie dienen. (Author/publisher)
Samenvatting