Allochtonen fietsen nooit, rijden vaak in dure auto’s of zijn juist massaal aanwezig in de tram of in de bus. Dergelijke stereotype beelden zijn voor Nederland nooit grootschalig op hun waarheidsgehalte getoetst. In 2004 en 2005 is een groot onderzoek gedaan naar de leefsituatie van allochtone stedelingen (LAS). Op gezamenlijk initiatief van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) en Rijkswaterstaat Adviesdienst Verkeer en Vervoer (RWS-AVV) is hierin uitgebreid gekeken naar de mobiliteit van Turkse, Marokkaanse, Surinaamse en Antilliaanse bevolkingsgroepen. Recentelijk is een rapport verschenen waarin op basis van de verzamelde gegevens een beeld is geschetst van de mobiliteit van allochtonen (Harms 2006). Deze paper biedt een samenvatting van de belangrijkste resultaten uit dit rapport. Daarbij is gekeken naar de mate van uithuizigheid, de aantallen verplaatsingen, de afgelegde afstanden, de gebruikte vervoermiddelen en de motieven voor het onderweg zijn, alsmede het bezit van auto, fiets, rijbewijs en openbaar vervoerabonnementen. Er is onderzocht in hoeverre de mobiliteit verschilt tussen allochtone bevolkingsgroepen onderling, en tussen allochtonen en autochtonen. Daarnaast is geanalyseerd of de gevonden verschillen ook blijven bestaan indien rekening wordt gehouden met de verschillen tussen allochtonen en autochtonen naar sociale en ruimtelijke achtergrondkenmerken. Uit het onderzoek blijkt dat allochtonen minder vaak onderweg zijn dan autochtonen en dat ze in ongeveer dezelfde tijd minder kilometers afleggen. In vergelijking met autochtonen wordt door allochtonen minder vaak gebruik gemaakt van de auto en de fiets en juist vaker van het openbaar vervoer. De verschillen in autogebruik kunnen grotendeels verklaard worden door sociale en ruimtelijke kenmerken van de onderscheiden groepen. Dit geldt echter niet voor de Turken: zij zijn bij gelijke sociale en ruimtelijke kenmerken vaker onderweg per auto dan autochtonen. Het openbaar vervoer wordt vooral relatief vaak gebruikt door Marokkaanse, Surinamers en Antilliaanse vrouwen. De fiets wordt door geen van de allochtonen veel gebruikt. Zelfs bij gelijkblijvende overige omstandigheden blijft het fietsgebruik onder allochtonen ver achter bij dat van autochtonen. Vooral allochtone vrouwen, tweede generatie Turken en Marokkanen fietsen minder. Mogelijke verklaringen hiervoor zijn de lage status die de fiets voor allochtonen heeft, het gevaar voor een ongeluk dat zij verbinden aan het fietsen, en cultuurspecifieke factoren, zoals het niet kunnen en ook niet mogen fietsen vanwege bijvoorbeeld geloofsovertuiging. (Author/publisher)
Samenvatting