Het plannen en ontwerpen van infrastructuur in Nederland is een complexe opgave. Daar waar er vroeger meer ruimte was, met minder belangen rekening gehouden hoefde te worden en maatschappelijk draagvlak nog nauwelijks bestond, was het gemakkelijker om infrastructuur te realiseren. Veel meer dan nu werd infrastructuur als een op zichzelf staande entiteit beschouwd en werden structuren en hun onderlinge samenhang nog nauwelijks integraal bekeken. De laatste 20 jaar is hierin duidelijk een kentering gekomen. Infrastructuur moet ingepast worden in de omgeving, er moet draagvlak zijn en met name snelwegen zijn de opmaat gebleken voor allerlei nevenactiviteiten op het gebied van ruimtelijke ontwikkeling. We nemen weliswaar steeds vaker de term ‘duurzaamheid’ in de mond en willen de mobiliteit in goede banen leiden onder meer door forse investeringen in fietsinfrastructuur en openbaar vervoer. Dat neemt niet weg dat met een meer doordachte planning van infrastructuur winst te behalen valt die meer aspecten omvat dan infrastructuur alleen. Door op het hoogste schaalniveau na te denken over inpassing van diverse (infra)structuren en een duidelijke link te leggen naar gebiedsontwikkeling, regio-branding en structuren als verbindend element, kan een kwaliteitssprong voor een gebied of hele regio bereikt worden. Deze filosofie kan worden toegepast op planning en ontwerp van fietsinfrastructuur, de zogenaamde Robuuste Fietsstructuur. De focus ligt op het terrein van de fiets, omdat de ontwikkeling van de fiets en het fietsbeleid niet stil staat, dit gegeven bij beleidsmakers sterk in de belangstelling staat en met relatief weinig middelen veel winst te behalen valt. (Author/publisher)
Samenvatting