Het proefschrift gaat in op de vraag welke verdeling in de zorg rechtvaardig is. Uit het onderzoek blijkt dat solidariteit met zieken een relatief begrip is. Het solidariteitsgevoel met zieken neemt toe naarmate de ziekte ernstiger is. Gezondheidswinsten voor deze groep mogen dus navenant meer kosten. Een rechtvaardige verdeling van middelen houdt daarom naast doelmatigheid ook rekening met verschillen in ziektelast, hetgeen in de huidige beleidsmodellen nog niet gebeurt. De auteur heeft een aangepaste systematiek ontwikkeld om te bepalen welke zorg wel en niet uit publieke middelen vergoed worden, waarin rekening gehouden wordt met zowel doelmatigheid als ziektelast. Het model stelt minder strenge eisen aan doelmatigheid naarmate de ziekte ernstiger is, en omgekeerd. Hoe dit systeem uitpakt voor prioritering wordt geïllustreerd aan de hand van tien aandoeningen en interventies, waarvoor zowel doelmatigheid als ziektelast bepaald zijn. Verschillen in ziektelast verklaren waarom een doelmatig medicijn als Viagra niet vergoed wordt, en een minder doelmatige interventie als chemotherapie wel. De auteur concludeert dat een systematische toepassing van het ontwikkelde beleidsmodel de transparantie en consistentie van het geneesmiddelenvergoedingbeleid ten goede zal komen. Om dit model toepasbaar te maken voor beleid wordt exact onderzocht wat mensen onder een rechtvaardige verdeling verstaan. Ook wordt bekeken in welke mate extra kosten geaccepteerd worden voor de behandeling van ernstigere ziekten. Zo kan recht gedaan worden aan de wens om middelen efficiënt maar ook eerlijk te verdelen, terwijl die twee doelen vaak tegenstrijdig zijn. (Author/publisher)
Samenvatting