De kans welke een bestuurder/voertuig-combinatie heeft om tegen een obstakel in de wegberm te botsen is te zien als een combinatie van twee deelkansen: 1. De kans om van de weg te raken. 2. De kans om, eenmaal van de weg, tegen een obstakel te botsen. Hoewel het voor de hand ligt onderzoek te doen naar de factoren die de kans om van de weg te raken beïnvloeden, blijkt het praktisch onmogelijk aan de hand van de resultaten van dergelijk onderzoek eenduidige uitspraken te doen. De kans dat een voertuig van de weg raakt, zal ondanks vele preventieve maatregelen aanwezig blijven, zeker op korte termijn en zal daarom verder als gegeven worden beschouwd, ongeacht haar grootte. Deze overweging heeft er mede toe geleid dat bij de SWOV grote aandacht aan zogenaamde crash-onderzoeken wordt besteed, waarbij op grond van de resultaten op vrij korte termijn maatregelen kunnen worden getroffen die de constructie van voertuigen en ook wel obstakels betreffen, en waardoor bij botsingen zo weinig mogelijk kans op letsel voor de inzittenden optreedt. Een bekend voorbeeld van een dergelijk onderzoek betreft het in het buitenland gestarte onderzoek naar de werking van stuurkolommen bij botsingen, waaruit nu reeds verschillende typen veiligheidsstuurkolom men zijn geresulteerd. De kans om een obstakel te raken, nadat een voertuig eenmaal van de weg is geraakt, is uiteraard afhankelijk van de aanwezigheid van obstakels, van de afmetingen en tussenafstanden, maar vooral van de laterale afstand tot de rijbaanrand. Hiernaast spelen natuurlijk de gegevens van het uit de koers geraakte voertuig een rol, met name de inrijhoek en de snelheidscomponenten, terwijl tenslotte ook de vorm en de soort van de berm invloed op de kans van treffen hebben. De op dit moment bij de SWOV aanwezige kennis omtrent de minimaal vereiste afstand van obstakels (waaronder bomen) tot de rand van de rijbaan is vooralsnog voornamelijk gebaseerd op verschillende Amerikaanse onderzoeken, welke tussen 1960 en 1967 werden uitgevoerd.
Samenvatting