Verkeerseducatie is een van de middelen die in de nota mobiliteit worden genoemd om het gedrag te verbeteren, zodat betere mobiliteitskeuzes en veiligheidskeuzes worden gemaakt. Het is nodig om de kracht van verkeerseducatie te versterken. Tot nu toe zijn de mogelijkheden onderbenut: in het duurzaam veilig concept heeft verkeerseducatie nog geen grote rol gespeeld, het veld van verkeerseducatie vertoont beslist geen eenheid en er zijn verschillende opvattingen over de inzet van verkeerseducatie. In het huidige verkeersonderwijs komen uiteenlopende onderwerpen in onvoldoende samenhang aan de orde. Diverse actoren nemen vaak maar een deeltje van de educatie voor hun rekening. Er zijn diverse meningen over de rol van verkeerseducatie, over relevante actoren, de wijze van gedragsbeïnvloeding en het vereiste of te verwachten resultaat. Er is onvoldoende inzicht en overzicht. Het ontbreekt aan consensus over een coherente aanpak van verkeerseducatie. Deze notitie biedt een overzicht van invalshoeken op verkeerseducatie die tot bepaalde keuzes voor een onderwijskundige aanpak leiden, en geeft een beeld van de huidige stand van zaken en van hiaten. Dat kan aanleiding zijn voor het voeren van een discussie over mogelijke werkwijzen en trajecten om verkeerseducatie beter tot stand te brengen. Belangrijke inhoudelijke keuzevraagstukken komen aan de orde. Het betreft vragen waarover verschillende betrokken partijen zich moeten buigen, om tot een meer gecoördineerde aanpak te komen. Het overzicht over het terrein van verkeerseducatie wordt ingeleid met de vraag naar het waarom van verkeerseducatie (h2), en wat er bij verkeerseducatie moet worden geleerd (h3). Het hoe van het leren wordt bezien vanuit de onderwijskundige invalshoek, waarbij uit verschillende leertheorieën een verschillende aanpak volgt. Het gaat om het behaviorisme, cognitivisme, handelingspsychologie en constructivisme (h4). De theorie speelt door in de planning van het onderwijs (h5), de keuze van doelen (h6), het vaststellen van de beginsituatie (h7), opvattingen over leerstijlen en instructiestijlen (h8), de rol die wordt toegekend aan motivatie en emoties (h9), het gebruik van middelen (h10), de gekozen werkvormen en organisatievormen (h11), het implementatieproces (h12), en de manier van evalueren en feedback geven (h13), Dit wordt vervolgens uitgewerkt aan de hand van een concreet voorbeeld: leren fietsen (h14). Voor te kiezen onderwijsleerprocessen is de vakdidactische benadering medebepalend (h15). In hoofdstuk 16 wordt een globaal overzicht van de huidige stand van zaken in verkeersonderwijsland gegeven, voor de verschillende leeftijdsgroepen. Mogelijke valkuilen van de huidige verkeerseducatie worden aan de orde gesteld in hoofdstuk 17, terwijl de hiaten worden gesignaleerd in hoofdstuk 18. De analyse mondt uit in de conclusies van hoofdstuk 19. (Author/publisher)
Samenvatting