Besluitvorming over milieuproblemen kenmerkt zich door grote onzekerheden. Deze onzekerheden zijn enerzijds inhoudelijk van aard: de aard en omvang van risico's zijn moeilijk vast te stellen, normeringen zijn gebaseerd op per definitie onvolledige wetenschappelijke kennis en het effect van maatregelen staat niet vast. Anderzijds is er strategische onzekerheid: beslissingen komen tot stand binnen beleidsnetwerken in een interactiespel tussen wederzijds afhankelijke organisaties met uiteenlopende belangen. Hoewel partijen hun onderlinge afhankelijkheden vaak niet kennen noch erkennen, hebben de beslissingen van de ene partij gevolgen voor de andere. Dit geeft de besluitvorming een diffuus karakter. Daar komt bij dat de inhoudelijke onzekerheid niet los staat van de strategische: inhoudelijke onzekerheid kan allen gereduceerd worden als de verschillende actoren onderzoeksresultaten onderschrijven en kennis en inzicht delen. Om tot een effectieve aanpak van milieuproblemen te komen moeten actoren leren omgaan met hun onderlinge afhankelijkheden en tot gezamenlijke besluitvorming zien te komen. In dit boek wordt het beleidsspel rond onzekerheid onderzocht aan de hand van een diepgaande analyse van de besluitvorming over zinken en verzinkte bouwmaterialen als diffuse bron van emissies naar oppervlaktewater. Oogmerk is inzicht te geven in het karakter van dit soort beleidspelen rond onzekerheden handreikingen te formuleren voor bestuurders en beleidsmakers binnen bedrijven, overheden en maatschappelijke organisaties om op een adequate manier met deze onzekerheden om te gaan. (A)
Samenvatting