Welke kennis gebruiken gemeenteambtenaren om de effectiviteit van verkeersveiligheidsmaatregelen in te schatten?

Uit eerder onderzoek van Bax et al (2020) bleek dat gemeenteambtenaren van de effectiviteit van verkeersveiligheidsmaatregelen niet goed kunnen inschatten. In dit verkennende onderzoek is daarom onderzocht waarop gemeenteambtenaren zich baseren als ze de effectiviteit van verkeersveiligheidsmaatregelen inschatten. Als eerste zijn acht gemeenteambtenaren geïnterviewd om een lijst met kennisbronnen waarop ambtenaren zich baseren op te kunnen stellen. Vervolgens is met deze lijst van kennisbronnen een online enquête opgesteld die is verstuurd naar alle Nederlandse gemeenten. In de interviews en enquête is als rode lijn gebruik gemaakt van een drietal verkeersveiligheidsmaatregelen: (1) aanleg van een rotonde binnen de bebouwde kom met een vrijliggend fietspad en fietsers in de voorrang; (2) verkeerslessen voor kinderen op de basisschool; (3) voorlichtingscampagnes (bijv. MONO). Uit de resultaten blijkt dat gemeenteambtenaren onvoldoende kennis hebben, vooral over verkeerseducatie en voorlichtingscampagnes. Daarnaast blijkt dat maatregelen waarvoor informele bronnen gebruikt worden, vaak verkeerd worden ingeschat. Gewoonten (‘dat denk ik gewoon’) – waarvan niet duidelijk is wat dat precies betekent – blijken vaak de basis van de inschatting van de effectiviteit te zijn. Daarnaast bleek bij het beoordelen van bestaande factsheet-teksten over de drie maatregelen dat deze over het algemeen redelijk duidelijk waren, en dat de informatie ook werd vertrouwd. Ofwel, er bleek geen reden om deze formele kennisbronnen niet te gebruiken om effectiviteit in te schatten. Tot slot kwam naar voren dat faciliterend gedrag van het Rijk en/of provincies (bijv. subsidies, lesmateriaal voor educatie of materiaal voor voorlichtingscampagnes) ervoor kan zorgen dat gemeenteambtenaren denken dat die maatregelen effectief zijn.