Het streekplan Twente beoogt de structuur te bepalen van dat gebied voor 650.000 inwoners in 1985. Dit betekent een veronderstelde bevolkingsgroei van 50% ten opzichte van 1965. Uit de beschikbare gegevens blijkt echter, dat sinds 1950 de werkgelegenheid in de stuwende industrieën en de landbouw stagneert. Er is zelfs sprake van een negatief migratiesaldo (per jaar 3°/00 ); ook de bedrijfsbevolking is in de periode 1950-1960 iets afgenomen. Het doortrekken van de trend van 1960 tot 1965 zou leiden tot de volgende quanta voor 1985: beroepsbevolking-ongeveer 200.000, totale aantal inwoners- ongeveer 580.000. Het is duidelijk, dat een grotere toeneming van de bevolking - bv. tot 650.000 -.alleen in de hand gewerkt kan worden door een ingrijpen van buitenaf, mogelijk wellicht door ingrijpende maatregelen van overheidswege, na een heroriëntering van het economisch leven. Gezien de slechts geringe mate, waarin Twente kan bijdragen aan een decentralisatie proces op nationaal niveau, rijst de vraag, of de overheid hieraan een hoge prioriteit zal willen verlenen. Van groter belang voor een verdere discussie is de vraag, op welke wijze deze steun gegeven zal worden. En welke bedrijfstakken gestimuleerd moeten worden. Vooral dit laatste is van essentieel belang voor de verkeersplanning; zonder deze gegevens kan er eenvoudig geen sprake zijn van planning. Uitgaande van de gedachte, dat de discussies in het symposion van meer dan alleen regionale betekenis kunnen zijn, lijkt het toch wenselijk om in de verschillende secties de aangegeven bevolkingsaanwas tot 650.000 zielen in 1985 als uitgangspunt voor de gedachtewisseling aan te houden. Dan kan anderzijds de discussie tot meer generaliseerbare conclusies leiden: de problemen zijn algemeen van toepassing voor een gebied in ontwikkeling en niet uitsluitend op Twente gericht.
Samenvatting