Hoofdsteunen zijn bedoeld om nekletsel (zoals whiplash) te voorkomen of te reduceren bij een kop-staartbotsing. Een Amerikaanse studie op basis van verzekeringsgegevens laat zien dat bij auto’s waarvan de stoel en hoofdsteun goed konden worden ingesteld op de lengte van de voorinzittende, de kans op nekletsel bij een kop-staartbotsing 11% kleiner was dan bij auto’s waarvan de stoel en hoofdsteun niet goed konden worden ingesteld [69]. Op basis van de letselschadeclaims kan geen uitspraak worden gedaan over letselernst.
De bovenkant van de hoofdsteun moet in ieder geval tot boven het oor komen om nekletsel te voorkomen of te reduceren. De horizontale afstand tussen het hoofd en de hoofdsteun moet zo klein mogelijk zijn, maar in ieder geval niet groter dan tien centimeter [70]. Aan deze criteria kan, afhankelijk van de lichaamslengte, worden voldaan door het juist instellen van de hoek van de stoel en, indien verstelbaar, het juist instellen van de hoek en hoogte van de hoofdsteun. In een steekproef onder ruim 1000 voorinzittenden bleek dat de hoofdsteun bij 26% van de bestuurders en 48% van de passagiers op de juiste minimale hoogte stond [70]. Een Amerikaanse observatiestudie vond dat de hoofdsteun zich bij slechts 10% van de bestuurders op de minimaal benodigde hoogte bevond om nekletsel te reduceren [71]. Op basis van crashtesten met dummy’s schatten Viano en Gargan [71] in dat de suboptimale hoogte van de hoofdsteun een ruim drie keer zo groot risico op nekletsel levert ten opzichte van de optimale hoogte van de hoofdsteun.
In Europa zijn nieuwe personenauto’s sinds 1997 verplicht uitgerust met hoofdsteunen voorin. Indien er hoofdsteunen achterin aanwezig zijn, moeten ze voldoen aan de eisen opgenomen in de UN/ECE-voertuigrichtlijnen 17 en 25.
