Infrastructurele obstakels
Nederland heeft naar verhouding veel snelwegen. Zelfrijdende voertuigen van een hoger niveau (zie de vraag Welke niveaus van zelfrijdende auto’s voertuigen worden onderscheiden?) worden waarschijnlijk eerst op de snelweg geïntroduceerd, waarbij het Nederlandse dichte netwerk van snelwegen dus een voordeel kan vormen. Problemen kunnen echter ontstaan doordat Nederlandse snelwegen intensief worden gebruikt en veel op- en afritten hebben. Dit maakt het Nederlandse snelwegsysteem relatief ingewikkeld [10]. De complexiteit zou kunnen worden verkleind als zelfrijdende voertuigen op aparte rijstroken zouden rijden, gescheiden van ander verkeer. Op die manier kunnen conflicten tussen zelfrijdende voertuigen en andere weggebruikers worden geminimaliseerd. Voor een aparte rijstrook voor zelfrijdende voertuigen moet er natuurlijk wel voldoende aanbod zijn en moet er voldoende ruimte zijn. Dit laatste is in Nederland zeker niet vanzelfsprekend. Daarnaast heeft de huidige infrastructuur ook meer in het algemeen aanpassingen nodig om ongevallen met zelfrijdende voertuigen te voorkomen, aangezien deze is ontworpen op mensen en niet op machines [30]. Zo zal bijvoorbeeld de infrastructuur/wegkant geschikt moeten worden gemaakt voor communicatie met de zelfrijdende voertuigen.
Technische obstakels
Een mogelijk technisch obstakel is dat de sensoren van een zelfrijdend voertuig maar een relatief klein stukje van de omgeving kunnen waarnemen. Deze sensoren kunnen daarnaast mogelijk falen door bijvoorbeeld obstructie of weersomstandigheden. De waarnemingscapaciteiten van een zelfrijdend voertuig kunnen uitgebreid worden door informatie uit te wisselen tussen het voertuig en alles wat het voertuig kan beïnvloeden of beïnvloed kan worden door het voertuig, zoals de infrastructuur en andere weggebruikers [31]. Dit wordt ook wel V2X (vehicle-to-everything) communicatie genoemd. Om dit te realiseren en de betrouwbaarheid te garanderen, moet de technologie hierachter, zoals communicatienetwerken, nog verder worden ontwikkeld en is samenwerking tussen alle betrokken partijen nodig [31].
Daarnaast is rijden doorgaans een relatief gemakkelijke taak voor mensen, maar voor een systeem is het lastig te specificeren. Voor elke generieke regel, zoals het behouden van een veilige afstand tot een voorligger, bestaan context-specifieke uitzonderingen. Ook kunnen mogelijk nieuwe, onvoorziene situaties zich voordoen. Om te zorgen dat het systeem hier goed mee om kan gaan, is het van belang om vast te stellen wat voor type data en hoeveel data verzameld moet worden om het systeem te trainen. Nieuwe methodes en benaderingen lijken nodig te zijn om dit goed in te regelen [32].
